Η πολιτική στην «πολιτισμένη» εκδοχή της συνδυάζει την έννοια του πολίτη και της πολιτείας με την έννοια του πολιτισμού και της ηθικότητας. Η πολιτική της πολιτοσύνης λοιπόν είναι η πολιτική των δυνατοτήτων της ίδιας της πολιτικής να προλάβει τυχόν βίαιες κοινωνικές διαδικασίες που θα την απειλούσαν με κατάλυση. Είναι εκείνη που οδηγεί στην επιθυμητή θεσμική διαμεσολάβηση του Μπαλιμπάρ και που οικοδομεί την διαλεκτική της δημοκρατίας διαμορφώνοντας συναινέσεις στο εσωτερικό του πλήθους.
Φυσικά ο Μπαλιμπάρ πιστεύει ότι ο εκδημοκρατισμός και η πολιτοσύνη μπορεί να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τα καταστροφικά αποτελέσματα της επαναστατικής βίας αλλά και εκείνης της ίδιας της πολιτικής (στην «απολίτιστη» εκδοχή της). Ακολουθώντας αυτή την συλλογιστική, εναπόκειται στις μάζες να χειραφετηθούν πολιτικά και να αντιπαρατεθούν στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Συνεπώς το πρόβλημα της αμφισημίας και αμφιθυμίας των μαζών είναι το κατεξοχήν πρόβλημα του δημοκρατικού πολιτεύματος κάθε κράτους.
Σχέδιο:Frans Marsereel
Οι εκλογές είναι ένα εργαλείο στην υπηρεσία της διαλεκτικής της δημοκρατίας που συνήθως επιλύει το προαναφερθέντα πρόβλημα, διοχετεύοντας τα κινήματα των μαζών στις δημοκρατικές δομές και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Έτσι αποτρέπεται η καταστροφική τους δύναμη και μεταλλάσσεται σε μια εξίσου εποικοδομητική δύναμη η οποία υποτίθεται ότι μετασχηματίζει και το ίδιο το κράτος.
Στην Ελλάδα, η «κραιπαλική ηδονή της εξουσίας», για να αναφέρω μια καυστική έκφραση του Χρήστου Γιανναρά, δεν επέτρεψε την ομαλή λειτουργία αυτής της διαλεκτικής. Έσπευσε να διαφθείρει ψηφοφόρους με διαπλεκόμενες σχέσεις απάτης και να δημιουργήσει πειθήνιους υπηκόους, ιδιαίτερα μπροστά στην κάλπη. Εξασφάλισε έτσι σε όλη την μεταπολίτευση μια γενικευμένη αμνήστευση, υποθηκεύοντας συναινετικά το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης και ιδιαίτερα αυτή την Κυριακή, καλείται ο λαός να πάρει μια μεγάλη απόφαση: Ή να καταδικάσει αποφασιστικά όλο το σύστημα κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης διοχετεύοντας εποικοδομητικά την συσσωρευμένη οργή του και επαναεφευρίσκοντας την χαμένη πολιτοσύνη του ή να συνταχθεί πειθήνια πίσω από τις ουρές των στερήσεων πιστεύοντας την δοθείσα υπόσχεση κάποιας μελλοντικής ανάκαμψης.
Τελειώνοντας, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Ορτέγκα ύ Γκασσέτ, Η εξέγερση των μαζών, που εκδόθηκε το μακρινό 1930, (επανέκδοση Δωδώνη 1972, σ.77) αλλά που μοιάζει τόσο επίκαιρο…
«Το φαινόμενο είναι εξαιρετικά παράδοξο. Η δημόσια εξουσία βρίσκεται στα χέρια των αντιπροσώπων των μαζών. Και είναι τόσο ισχυροί που έχουν σαρώσει κάθε αντίσταση. Κι ωστόσο η δημόσια εξουσία – η Κυβέρνηση – ζει με το μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει και δεν παρέχει τον εαυτό της ως ειλικρινή λύση για το μέλλον, δεν αντιπροσωπεύει σαφή υπόσχεση για το μέλλον, δεν προβάλλει σαν η αρχή κάτινος που η εξέλιξή του και η ανάπτυξή του είναι αυτονόητη. Μ’ ένα λόγο ζει χωρίς κανένα ζωτικό πρόγραμμα, χωρίς κανένα σχέδιο υπάρξεως. Δεν γνωρίζει που πηγαίνει επειδή, ακριβώς, δεν έχει καθορισμένη πορεία, δεν έχει καθορισμένη τροχιά.
Όταν μια τέτοια δημόσια εξουσία προσπαθεί να δικαιολογηθεί, δεν αναφέρεται καθόλου στο μέλλον. Αντίθετα, κλείνεται στο παρόν και λέγει με τέλεια ειλικρίνεια: «Είμαι μια ανώμαλη μορφή Κυβέρνησης που την επιβάλλουν οι περιστάσεις». Δηλαδή ζει από την ανάγκη του παρόντος και όχι από το σχέδιο του μέλλοντος. Και έτσι η δραστηριότητά της καταντάει να είναι η αποφυγή των δυσχερειών που φέρνει η ώρα. Όχι να λύνει τις δυσχέρειες, αλλά να ξεφεύγει από αυτές επί του παρόντος, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε μέθοδο, έστω κι αν έτσι συσσωρεύει ακόμη μεγαλύτερες δυσχέρειες για την επόμενη ώρα.
Τέτοια είναι πάντοτε η δημόσια εξουσία…Παντοδύναμη και εφήμερη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου